मी परिघाला विस्तारुनिया घेते
मी माझ्या कोषी गन्धाळूनिया जाते
मी न्हाते कोण्या अस्तित्वाच्या रंगी
नि पाहते तेव्हा अस्तित्व स्वत:चे नसते
न कळे केव्हा शापित जगणे झाले
मी दु:खाला उ:शाप मानून बसले
मूर्त शिळा असण्याची होण्याआधी
अश्रू माझे 'माझे राघव' झाले
-कौमुदी.
